Od Nadodrza przez Plac Solny, Plac Wolności i inne miejsca

Rodzice przyjechali do Wrocławia w 1945 roku: Mama, Zofia – z Tarnowa, Tata, Henryk – po wyzwoleniu z obozu we Flossenburgu, w Bawarii. Gdyby nie zrujnowana Warszawa, gdzie urodził się i spędził młode lata Tata oraz brak możliwości powrotu po wyzwoleniu do najbliższych – być może moi rodzice nie spotkaliby się we Wrocławiu.

Tata mój, działający w Szarych Szeregach, w formacji “Zośka” i Batalionie “Parasol” został aresztowany w 1943 w czasie przygotowywanej akcji przeciwko znanemu z okrutnego traktowania Polaków gestapowca Alfreda Milke. Najpierw został doprowadzony do więzienia w Alei Szucha gdzie przeżył okrutne tortury. Gestapo wiedziało że jest kontaktem, który mógłby ujawnić więcej informacji – nie udało się ani na Szucha, ani na Pawiaku.

Jako więźnia politycznego przewieziono Tatę do Auschwitz – Birkenau – blok XI – a potem do Flossenburga w Bawarii. Jego losy są opisane w historii “Parasola”. Po wyzwoleniu dokończył rozpoczęte wcześniej studia inżynierskie w Szkole im. Wawelberga i Rotwanda –
a we Wrocławiu spędził całe zawodowe życie.

Nadodrze

… tutaj zamieszkała i pracowała w elektrociepłowni przy ulicy Łowieckiej moja Mama
i zapewne w tej dzielnicy poznała Tatę który pracował w elektrowni przy ulicy Trzebnickiej.
W Kościele Św. Bonifacego – Plac Staszica rodzice wzięli ślub a ja urodziłam się na 5 piętrze – ul. Św. Wincentego. Przyjaźnie w miejscach pracy były bliskie, zarówno wśród Polaków jak
i jeszcze oczekujących na wyjazd Niemców. Do dzisiaj mam w domu sprezentowaną Mamie maszynę do pisania oraz żyrandol. Po moim urodzeniu koledzy z elektrowni pomagali po pracy znosić na dół wózek ze mną abym “odetchnęła” lepszym powietrzem na Placu Staszica pomagali też przynieść węgiel z piwnicy Mama znała niemiecki.

Pianino

Do mieszkania na Pobożnego, przyjaciel Taty z okupacji – Tadeusz Wronowski
ps. “Przygoda”, wiedząc o tym że siostra Taty grała na pianinie a i on też trochę, przywiózł
z Sępolna pianino. Podobno przywiozła je na wózku koza – tak mówiono.

Istniał wprawdzie nakaz oddawania instrumentów, ale z moim Kreutzbachem się udało – dopiero kilka miesięcy temu przekazałam je młodemu zdolnemu uczniowi.
O szkole na Łowieckiej, widząc w czasie wizyty pianino, powiedziała moim rodzicom pediatra Dr Chmielowiec.

Plac Solny

Do szkoły wędrowałam na piechotę z ul. Pobożnego a następnie z Placu Solnego. Początkowo odprowadzała mnie Mama a potem prawdopodobnie od 4 klasy szłam sama na piechotę – ulicą Kiełbaśniczą, koło Chatki Puchatka (sklep z różnościami), obok naprawy parasoli, przez Odrę mijając elektrownię – potem Pomorską aż na miejsce.

A Plac Solny i okoliczne ulice i Rynek to beztroskie lata “podwórkowe” (po powrocie ze szkoły muzycznej i obowiązkowym ćwiczeniu) – np. jazda na rowerze na Placu Solnym i na Placu Wolności, a także wiele innych wspomnień.